Οι “γύπες”, όταν λιμοκτονούν από μωροφιλοδοξία, πετούν χαμηλά, τόσο χαμηλά που μεταλλάσσονται σε αμφίβια για να επιβιώσουν. Άλλοτε έρπουν και γλείφουν ώς και τους επιτιθέμενους εχθρούς τους για να υπηρετήσουν τα ποταπά τους σχέδια, κι άλλοτε λιμνάζουν, ανήμποροι από θρασυδειλία, στα βαλτόνερα της ακραίας ρηχότητάς τους.
Σε όλους τους χώρους που κινούνται, οι χαρμεπείς επιβιώνουν με την ίδια στρατηγική. Αγωνίζονται για να αναρριχηθούν, ως άξιοι, αν και ανάξιοι, με ανέντιμους και ανήθικους τρόπους. Γλοιώδεις, αυλοκόλακες και δεινοί σφουγγοκωλάριοι, έρποντας, προσπαθούν να κατακτήσουν στον ήλιο μια ψεύτικη μοίρα . Η τεχνική που ακολουθούν είναι πάντα η ίδια. Φορούν προσωπείο, κερνούν τον στόχο τους, εκτός από φιλοφρονήσεις και κολακείες και με το πιο φαρδύ χαμόγελο, και αφού ρίξουν επιδέξια το δόλωμα, απομυζούν σταδιακά το θύμα τους. Ανταγωνίζονται, εκμεταλλεύονται, χειρίζονται, επικρίνουν, φουσκώνουν και παραφουσκώνουν σαν τσαλαπετεινοί, κινούμενοι από την άκρατη δοξομανία τους. Δεν διστάζουν, μάλιστα, να παρουσιάζονται ακόμη και με τον ρόλο του θύματος για να θολώσουν τα νερά του περιβάλλοντος συναναστροφής τους.
Και βέβαια, σε καιρούς με ραγδαίες ταχύτητες, τα νέα τρέχουν γρήγορα και τα κακεντρεχή νέα με ταχύτητα φωτός. Και γρήγορα αποκαλύπτονται κι απογυμνώνονται οι αδίστακτοι μωροφιλόδοξοι, και γελοιοποιούνται οι ανεπαρκείς τυχοδιώκτες. Και σκέφτονται και φωνάζουν οι συνετοί, όπως ακριβώς στο διδακτικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν: “ο βασιλιάς είναι γυμνός”. Μόνο που δεν το γνωρίζει.
Μια κοινωνία από “γυμνούς βασιλιάδες” αδυνατεί να πληρώσει της ζωής τα ναύλα. Φθίνει συνεχώς, πάσχει κι αργοπεθαίνει.
