Γράφει η Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου φιλόλογος, συγγραφέας
Πάει καιρός που απορρίψαμε τον διανοητικό μας συγκάτοικο που κατείχε την εξουσία και τη διαχείριση κάθε εγκεφαλικού μας κυττάρου. Κλείσαμε λοιπόν την κυρία και κακόγουστη τηλεόραση για να λυτρωθούμε από την τοξικότητα της παραπληροφόρησης και την κρατική προπαγάνδα. Αποκρούσαμε τη βία και τον ζόφο που φωλιάζει στην αστραφτερή της οθόνη και αποδράσαμε από την επικινδυνη αισθητικοποίηση της τηλεοπτικής υποκουλτούρας.
Στη συνέχεια διαγράψαμε από την καθημερινότητά μας τους τοξικούς και νάρκισσους υπανθρώπους που εκπαιδεύονταν σε “κανονιές και λαμπαδιάσματα”, για να μιλήσουμε ποιητικά με στίχο του Βαρβέρη. Απορρίψαμε τους φαύλους και υστερόβουλους “φίλους” που κάγχαζαν με τις κοφτερές λεπίδες που κρατούσαν, αποκεφαλίζοντας ποικιλοτρόπως ό,τι τους ξεπερνούσε. Δυστυχώς, είναι ο μόνος τρόπος που έμαθαν να επιβιώνουν. Σκεβρωμένα ξύλα και πώς να πρασινίσουν. Ο οίκτος, οι ίντριγκες ή η θυματοποίηση, συχνά, επιστρατεύονται, ως στρατηγικές προσοχής, προβολής και επιβίωσης.
Σειρά πήρε η γκιλοτίνα του διαδικτύου με την εικονική πραγματικότητα και την ελαφράδα στη σκέψη και στον λόγο που μας στερεί κάθε ψυχική και νοητική ισορροπία, αλλά και καταβροχθίζει και τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μας, στερώντας μας από γνήσιες κοινωνικές συναναστροφές. “Δόσις ολίγη τε φίλη τε” διαβάζουμε στον Όμηρο. Με περισυλλογή και μέτρο ανατρέχουμε πια στα ανάκλιντρα της διαδικτυακής τεχνολογίας.
Όμως, όπως κάθε αταξία και ανισορροπία στη φύση, σύμφωνα με τον νόμο της εντροπίας, είναι μετρήσιμο μέγεθος και υπολογίσιμη δύναμη γιατί οδηγεί στην παύση της ζωής, έτσι και κάθε βαθύ τραύμα μας, επουλώνεται με τη σωστή δοσολογία νάματος. Μεταξωτοί και πεφωτισμένοι άνθρωποι επιλεκτικά αποτελούν το κοινωνικό μας περιβάλλον. Άξιοι -σκληρόδετοι ή μη- βιβλιόπαιδες στέκονται στα ράφια της βιβλιοθήκης και μας καλούν σε ταξίδια γνώσης και εμπειρίας. Μια φύση με ομορφάδα καλπάζουσα γίνεται η ιερή μας Βίβλος.
Είναι που αγαπά την παρρησία της αφαίρεσης η πραότης. Άξιο το συν της αφαίρεσης
